Ieder persoon heeft zijn verhaal. Een aaneenschakeling van twijfels, keuzes en beslissingsmomenten. Zo heb ik ook die van mij.
Hoe ben ik gekomen waar ik nu sta? Waarom ben ik Prelease gestart? Je leest het in deze blog.
Toen ik 4 jaar was, kregen mijn zus en ik een shetlandpony om te delen. Quenta was eigenlijk héél braaf. Supersnel, maar dat vonden we toen alleen maar leuk! Het paardenvirus borrelde omhoog en bleef ook hangen toen we te groot werden om met haar te rijden.
Ik kreeg na Quenta een driejarig paard. Achteraf gezien misschien niet de beste keuze, meestal is het makkelijker om te starten met een iets oudere leermeester. Maar we waren al helemaal verliefd en gingen ervoor. Dankzij alle begeleiding en het eerlijke karakter van Dana, groeiden we samen verder zonder al te veel problemen.
Na mijn studie op de hotelschool bleek dat de horeca toch niet helemaal mijn ding was. Ik ging KMO-management studeren maar ook hier werd ik niet echt gelukkig van. Ik besloot alvast te gaan werken terwijl ik verder zocht naar wat ik écht wou. Tijdens een traject van loopbaanbegeleiding stootte ik toevallig op een demo over shiatsu bij paarden en ik was verkocht. Ik zou de stap maken en me omscholen om met paarden te kunnen werken.
Tijdens de opleiding shiatsu besloot ik om er nog een opleiding bij te nemen. Een jaaropleiding balanced horsemanship. Dana heeft artrose en ik zou haar met het rechtrichten kunnen ondersteunen. Door het horsemanship zou ik Dana leren om alleen op de trailer te gaan zodat ik alleen op dressuurwedstrijd kon vertrekken.
Nu zijn we enkele jaren (en een viertal opleidingen) verder en is mijn doel duidelijk geworden: ik wil paarden helpen! Er zijn heel veel paardeneigenaars die het beste met hun paard voorhebben, maar misschien niet voldoende kennis of skills hebben om hun paard beter te krijgen, zowel in gezondheid als in training. Daarom startte ik Prelease op.
Was het gemakkelijk? Zeker niet! Omdat ik in een dressuurgerichte omgeving anders te werk ging, voelde ik me vaak alleen. In plaats van mijn problemen met Dana te omzeilen (door bijvoorbeeld alleen maar te laden als er een extra persoon bij was), pakte ik deze aan. Dit maakt het soms erg moeilijk, want ineens lijken er dingen even terug slechter te gaan. Door op sommige momenten meer tijd te nemen, leek het wel alsof we maar wat aanmodderden. Ze zagen niet dat ik op lange termijn meer tijdswinst en een betere band kreeg met mijn paard. En daar zit het grote verschil, ik streef niet meer naar enkel een mooi plaatje. Het gevoél moet juist zitten. En lukt het niet? Dan is het niet meer zo erg. Dat komt wel. Het is niet langer enkel de bestemming die belangrijk is, ik wil ook genieten op de reis ernaartoe.
Dat is iets dat ik zeker wil meegeven aan anderen. Samenzijn met je paard moet leuk en ontspannend zijn. Als er enkel nog frustratie is, moet er iets veranderen!
Zit jij zoals ik in een situatie waarbij je precies niet verder geraakt? Zou je wel eens willen weten hoe ook jij de relatie met je paard kan verbeteren? Dan ben je aan het juiste adres!
Contacteer me als je meer informatie wil
Liefs
Evy - Prelease
Commentaires